دیارم، دیار چهار فصل است و من برای اثبات گفته هایم مدرکی دارم.

می بینیدکه فصل پائیز در دل فصل بهار سر برآورده و چقدر زیبا در کنار هم زندگی می کنند و نق نمی زنند و زمین چه همسایه خوبی است برای درخت و همگی چقدر صبورند و خاک که به پای درخت نشسته با تمام پائیزی بودن و دیارم را تحسین خواهد کرد بخاطر اینکه ظرفیت تمام بودن ها را دارد. دیار من مهد زیبایست و قطعه ای از زیبایی هاست که آن را بهشت گم شده نامیده اند. و چه صبور هستند برگ ها، که جاده ای شده اند برای تمام عابران و صدای زیبای خش خش را که خلاصه  تمام فریاد هایشان از دست زمانه است به همه هدیه می کنند و آسمان را نظاره کنید که اینگار چیزی دارد، دلگیر است و می خواهد گریه کند. گریه کن. درخت را ببین که دستانش را به نشانه نیاز بالا آورده، نیاز به قطره های اشکت، پس گریه کن آسمان. ابرها خسته از راه می رسند و چیزی در دیار من آنها را به خود جذب کرده است و آن ها آسمان دیار من را برای سکونت اختیار کرده اند. ماه هم سعی میکنیم که میزبان های خوبی باشیم و زیبایی دیارمان را به آسمان هدیه می کنیم.

نثراز: سیما انصاری