چند سال پیش در جمع تعدادی از شاعران، صحبت از باران بود و هر یک از شعرا شعری در وصف باران سرود.نوبت به من رسید.گفتم که درست است شعرا عاشق بارانند و زیر قطره های آن شیدا می شوند ام من باران را دوست ندارم و برایش هم شعری نگفته ام!

ولي برعكس، ديوانه برفم! همه شگفت‌زده شدند و علت اين دوست نداشتن را پرسيدند. گفتم باران را دوست ندارم چون رُك و بي‌ادب است(!) از آن بالا مي‌آيد، بي‌مقدمه و اجازه‌اي، آدم را خيس مي‌كند. اما برف، مودب و متين است؛ از آن بالا كه پايين مي‌آيد، بي‌مقدمه آدم را خيس نمي‌كند، درنگي مي‌كند كه اگر نخواستي خيس شوي، آن را بتكاني! 

اما اين چند روزه و پس از نزول مهر خداوندي در قامت قطره‌هاي باران بر زمين و بر مردمان بيشتر شهرهاي ايران عزيز، قضاوتم چيز ديگري است؛ از آن جلسه شعر تا به امروز، چند سال مي‌گذرد و من به طور طبيعي، دركم بيشتر شده و نوع نگاهم به مسائل و پديده‌ها تغيير كرده است. اين روزها با ديدن باران، دوست دارم قطره‌هايش را به آغوش بكشم و به استقبال اين هداياي عرشي به ما موجودات فرشي بروم.
 
فهميده‌ام كه باران در عين رُك بودن مودب است؛ زيرا از دل صراحت و ادب، خير و بركت آفريده مي‌شود نه از بطن بي‌ادبي و تظاهر. باران رُك است چون بايد رُك باشد و اگر اين نباشد، چگونه مي‌تواند با اقتدار و صراحت، آلودگي و بيماري‌ها را بشويد و با خود ببرد! مهمتر از همه، در عين رُك بودن، پر از لطافت است و از لطف لطيف باران است كه وقتي مي‌آيد، آدم‌ها با هم مهربان‌تر مي‌شوند و روحيه‌ها لطيف مي‌شود. اين است كه بزرگ‌ترين درس باران به ما «مودب بودن در عين رك بودن» است.