چند سال پیش در جمع تعدادی از شاعران، صحبت از باران بود و هر یک از شعرا شعری در وصف باران سرود.نوبت به من رسید.گفتم که درست است شعرا عاشق بارانند و زیر قطره های آن شیدا می شوند ام من باران را دوست ندارم و برایش هم شعری نگفته ام!

ولي برعكس، ديوانه برفم! همه شگفت‌زده شدند و علت اين دوست نداشتن را پرسيدند. گفتم باران را دوست ندارم چون رُك و بي‌ادب است(!) از آن بالا مي‌آيد، بي‌مقدمه و اجازه‌اي، آدم را خيس مي‌كند. اما برف، مودب و متين است؛ از آن بالا كه پايين مي‌آيد، بي‌مقدمه آدم را خيس نمي‌كند، درنگي مي‌كند كه اگر نخواستي خيس شوي، آن را بتكاني! 

اما اين چند روزه و پس از نزول مهر خداوندي در قامت قطره‌هاي باران بر زمين و بر مردمان بيشتر شهرهاي ايران عزيز، قضاوتم چيز ديگري است؛ از آن جلسه شعر تا به امروز، چند سال مي‌گذرد و من به طور طبيعي، دركم بيشتر شده و نوع نگاهم به مسائل و پديده‌ها تغيير كرده است. اين روزها با ديدن باران، دوست دارم قطره‌هايش را به آغوش بكشم و به استقبال اين هداياي عرشي به ما موجودات فرشي بروم.
 
فهميده‌ام كه باران در عين رُك بودن مودب است؛ زيرا از دل صراحت و ادب، خير و بركت آفريده مي‌شود نه از بطن بي‌ادبي و تظاهر. باران رُك است چون بايد رُك باشد و اگر اين نباشد، چگونه مي‌تواند با اقتدار و صراحت، آلودگي و بيماري‌ها را بشويد و با خود ببرد! مهمتر از همه، در عين رُك بودن، پر از لطافت است و از لطف لطيف باران است كه وقتي مي‌آيد، آدم‌ها با هم مهربان‌تر مي‌شوند و روحيه‌ها لطيف مي‌شود. اين است كه بزرگ‌ترين درس باران به ما «مودب بودن در عين رك بودن» است.  

 برای دیدن عکس های بیشتر بر روی ادامه مطلب کلیک بکنید...

تصاویرزیبای ازمزرعه برنج  دردهنومقیمی